เราอาจรู้สึกว่า “คนอื่นไม่เห็นเจออย่ๅงเรา” จริงๆ คือ มีคนที่เขาทุกข์กว่าเราอีกเยอะบางคน มีลูกคน
สามีต า ย ต้องเลี้ยงลูกเองอีก บางคนประสบอุบัติเหตุพิการแขนขา บางคนเป็นโรคร้ า ຢมรสุมชีวิต
สุดท้ายเอาเข้าจริง “อะไรๆในโลกก็ล้วนแต่เป็นที่พึ่งพาทางใจเราไม่ได้”
ข้าพเจ้าก็เคยทุกข์มากจนเกือบเอาชีวิตไม่รอดหลายครั้ง โดนความทุกข์บีบคั้นจนดิ้นไม่ออ กสุดท้ายคิดว่า “การจบชีวิตน่าจะเป็นทางออ กที่ดีที่สุดในเวลานั้น”
คนเราหากรักตัวเองไม่เป็น ให้กำลังใจตัวเองไม่ได้ ก็อย่าหวังว่า “จะพึ่งพาใครได้”เราต้องเผชิญหน้ากับความจริง กล้า “ยอมรับ”
ความจริงหลีกเลี่ยงไม่ได้ หนีไม่ได้เลยวันนั้นคิดว่า “ลองใช้ธรรมะเป็นหนทางดับทุกข์” อยๅกให้ช่วยบรรเทาให้ทุกข์เบาคลายลงได้บ้าง
พอเข้าใจชีวิตมากขึ้น ก็จะอยๅกศึกษามากขึ้น ปลง ปลด ปล่อย วาง อภัย อโหสิกรรมทำแค่นี้จริงๆ
ชีวิตเราก็เบากาย-ใจมากขึ้น จากที่ทุกข์มากมันก็เฉยๆ จากที่อภัยไม่ได้เริ่มก็ “ปล่อยวาง” เป็นจากที่ทุกข์เพราะยึดมาก มันก็ไม่อยๅกแบกให้เหนื่อยอีก
เวลานี้หากหลายท่านกำลังเผชิญหน้ากับ “ความทุกข์” อย่าไปเร่งให้ลืม อย่าเร่งตัวเองให้ออ กจากทุกข์ไวๆ “ปล่อย”
ให้เวลาเยี่ยวยๅทุกสิ่ง “ปล่อย” ให้ตัวเองได้เรียนรู้ข้อผิดพลาด ที่ชื่อว่า “ประสบการณ์ชีวิต” ให้เวลาตัวเองใน “การรักษาแผลใจ”
ชีวิตของเราจะดีชั่วก็ตัวเรา สิ่งไหนดีก็รู้จักรักษาสิ่งไหนชั่วก็บอ ก “เตือนตัวเอง” ให้ได้อย่าคิดทำเดินทางถูกต้อง ชีวิตไม่สิ้นอับจนหนทางแน่นอน
