ขอยกเอาคำกล่าวของพ่อผู้เขียน มาเล่าสู่กันฟัง
ท่านคือสุภาพบุรุษที่หาได้น้อยในผ ช.สมัยนี้ มีตอนหนึ่งที่นั่งคุยกัน ท่านเล่าให้ฟังว่า ก่อนแต่งงานนั้น มีสาวมาติดพันเยอะ ชอบพอ ก็มาก สวยกว่าแม่ ฐานะดีกว่า
แต่ย่าขอให้แต่งงานกับแม่เพราะแม่ทำมาหากินเก่ง ยุคนั้นคำพูดพ่อแม่มีความห ม ายมากชี้เป็นชี้ต า ยได้ เด็ดขาด พ่อจึงตัดสินใจแต่งงานกับแม่
ตอนนั้นทั้งพ่อและแม่ต่างฝ่ายต่างมีคนรักของกันและกัน แต่ด้วยภาระหน้าที่แต่งงานแล้วก็ต้องหยุด แม้ไม่ได้รักแม่แต่ต้น แต่ทั้งสองก็พยายามเป็นเพื่อนที่ดีต่อ กัน กระทั่งมี “ลูก”
พ่อบอ กว่า วันทีกำลังจะเป็นพ่อคน ความห ม ายของคำว่าพ่อมันยิ่งใหญ่นัก
แต่แม่สิยิ่งใหญ่กว่าแม่ทนเหนื่อย ลำบากมากกว่าพ่อในการอุ้มท้อง เหน็ดเหนื่อยในการเลี้ยงลูกๆ ทั้ง 3 คนไม่ง่ายเลย
ในขณะที่พ่อช่วยได้แค่ให้กำลังใจและทำหน้าที่ของพ่อเท่านั้น
ลูกเอ้ย! หากวันหนึ่งเจ้าออ กเรือนจงจำคำพ่อไว้นะลูก
1.ผ ช.ที่รักลูกจริง
เขาจะไม่มีวันทนเห็นลูกร้องไห้ได้ พ่อเจ็บปวดทุกครั้งที่เห็นแม่เจ้าร้องไห้ ดวงตาทีมองพ่อ
ร่องรอยแห่งความผิดหวังมันเจ็บปวดเสียจนพ่อจำมันได้ถึงทุกวันนี้
2.ผ ช.ที่รักลูกจริง
เขาจะไม่มีวันทอดทิ้งลูก ไม่ว่าเขาจะต้องต า ยลงตรงหน้าเขาก็ยังจะกุมมือลูกแล้วต า ยจากไป
พ่อคงทนไม่ได้หากต้องเห็นแม่เจ้าอยู่เพียงลำพังในวันที่ขาดพ่อไป แม้วันนี้ชีวิตจะเดิน มาถึงไม้ใกล้ฝั่งพ่อ ก็ยังทนเห็นแม่เจ้าเสียใจไม่ได้
3.ผ ช.ที่รักครอบครัว
คนที่เขารักครอบครัวเขาจะทำทุกๆ อย่าง เพื่อให้ครอบครัวสุขสบาย เพราะนั้นคือหน้าที่ของลูกผ ช.
คือหน้าที่ของผู้นำครอบครัว พ่อยอมเหนื่อย ยอมลำบากแต่เทียบไม่ได้เลยกับแม่ของเจ้า
ที่เหน็ดเหนื่อยกว่าพ่อหลายร้อยหลายพันเท่า พ่อนอนไม่หลับทุกครั้งหากยังไม่เห็นเมียและลูกกินอิ่มนอนหลับกลับบ้านอย่างปลอดภัย
ความหวง ห่วง เอื้ออาทรทำให้พ่อ กับแม่เป็นคู่ชีวิตที่ลูกๆ ต่างพากันอิจฉา แม่มักยิ้มน้อยๆ ทุกครั้งที่ใครๆ ก็บอ กว่าแม่โชคดี
แต่พอหันไปถามพ่อ พ่อ กลับบอ กว่า ” แม่คือของขวัญล้ำค่าที่ชีวิตของพ่อนี้ไม่มีวัน มีความสุขหากไม่เจอแม่และมีลูกๆ ที่น่ารัก ตอนนี่กลายเป็นคุณตาที่รายล้อมไปด้วยหลานๆ หลายคน”
ที่มา นามธรรม
