บ่อยครั้งที่คนในอดีตทำให้เราน้ำตาไหล ไม่รักมากก็แค้น มาก สลับหมุนเวียนกันอยู่อย่างนี้
ไม่ใช่ว่าเราจะไม่อยากลืมเรื่องราวเ ล วร้ า ຢที่เขาได้ทำไว้กับเรา
แต่ความทุกข์ความทรงจำที่เขาฝากเอาไว้อยากจะลบเลือน มันไปจากใจ
“ไม่ลืม” ไม่มีหรอ กมีแต่คิดถึงน้อยคิดถึงมากเท่านั้น
ทำอย่างไรใจจะนิ่ง จะวางมันลงได้ ทำอย่างไรไม่ให้ความคิดถึง ทำร้ า ຢตัวและใจของเราเอง ทั้งๆที่ฝ่ายนั้นก็ไม่รับรู้อะไร
หลักการง่ายๆ คือ ทำใจ พอความคิดถึงแว้บเข้ามาในหัว ก็แค่ตั้งสติ ไม่หรอ กตัวเองว่าคิดถึงเขา
พูดเบาๆว่า คิดถึงหนอ เจ็บหนอ ทุกข์หนอ วางหนอ จากนั้นสูดลมหายใจเข้าออ กช้าๆ
พอใจเริ่มนิ่งก็หันเหความคิดไปเรื่องอื่น อย่าปล่อยตัวเองว่างนาน อย่าปล่อยตัวเองฟุ้งนาน
หากความรู้สึกนั้นแว้บเข้ามาอีกก็ทำแบบเดิม ฝึกทำบ่อยๆ ใจจะนิ่งขึ้น สติจะมีมากขึ้น ความคิดถึงยังคงมีเท่าเดิม แต่ใจจะไม่ร้อนรน ไม่ทุกข์หนักเช่นเดิม
กว่าจะรักใช่ว่าจะง่ายต้องตัดใจ กว่าจะลืมก็ใช่ว่าจะง่ายดาย
กว่าใจจะนิ่งเป็นสุข รู้ไหมว่าต้องผ่านเรื่องราวเ ล วร้ า ຢอะไรมาบ้าง
ไม่มีใครไม่ทุกข์เพราะรัก แต่คนเราทุกข์เพราะเรารักตัวเองน้อยกว่าคนที่เขาไม่รักเราเท่านั้น
