อีกแล้ว . . ทุกอย่างยังเหมือนเดิม เธอเดินกลับมาหาฉัน ห ล อ กให้ฉันดีใจ แล้วเธอก็ทำกับฉันเหมือนที่ผ่าน มา
ถ้าหากว่าเขาสำคัญกับเธอ .. แล้วเธอกลับมาหาฉันทำไม? ฉันบอกตามตรง. .
นับตั้งแต่วันที่เธอเดินจากฉันไปล่าสุด (ซึ่งเป็นครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้) ฉันก็บอกกับตัวเองว่าจะไม่รอคอยเธออีก เพราะฉันคิดว่า . .
พอแล้วกับการรอคอย พอแล้วกับการที่ต้องทำร้ า ยตัวเอง ฉันพยายามอยู่คนเดียวมาตลอด และก็ถึงวันที่ฉันทำได้
ฉันอยู่ได้โดยไม่มีเธอข้างๆ ได้จริงๆ เดินคนเดียวได้โดยที่ไม่ต้องมีใครจูงมือ
ทำทุกอย่างคนเดียวโดยลำพัง และฉันก็สามารถลืมเธอได้จริงๆ
แต่แล้ววันที่เธอโทรศัพท์กลับมา . .มันทำให้ฉันสับสนในตัวเอง ว่าควรทำไงดี
ควรที่จะรับสาย แล้วพูดคุยปกติเหมือนแต่ก่อนที่เราเคยคุยกัน หรือจะบอกว่าไม่อยากคุยแล้ววางสายไป
แต่สุดท้าย . .ฉันก็เลือกที่จะพูดคุยกับเธอเหมือนปกติ ทั้งๆ ที่ ฉันรู้ว่าเธอมีเขาแล้ว
ฉันดีใจนะ . . ที่เธอยังไม่ลืมกัน (หรือฉันคิดไปเองหว่า?) แต่ฉันก็อดตั้งคำถามไม่ได้ว่า เธอกลับมาหาฉันทำไม?
ฉันทรมานเหลือเกินตอนนี้ ใช่แล้ว . . ฉันเริ่มกลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว
ตอนนี้ฉันอยู่คนเดียวโดยไม่มีเธอข้าง ๆ ไม่ได้ เดินคนเดียวโดยที่ไม่มีเธอจูงมือไม่ได้อีกแล้ว
ฉันกลับมาทำร้ า ยตัวเองทำไม? ฉันไม่สามารถโทษใครได้ใช่ไหม นอпจากตัวฉันเอง . .
ยังรักเธอเหมือนเดิม . . คิดถึงเธอเหมือนเดิม
หรืออาจจะมากกว่าเดิม . . ถึงแม้ว่าเธอจะรักเขาแล้วก็ตาม ฉันจะทรมานแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน ใครช่วยตอบที . .
