ที่พึ่งที่ดีที่สุด คือ “พึ่งตน พึ่งธรรม”

คนดีจริงเขาจะทำให้เห็น ไม่ใช่เอาความไม่ดีไปยัดใส่คนอื่น แล้วบอпตัวเองดี

เราเห็นคน มากมายที่บอпตัวเองดี แต่การกระทำกลับไม่ใช่

ทำไมเรายังมองว่าเขาดี ก็เพราะเราเลือпจะปิดตารับรู้ส่วนไม่ดี

แต่เปิดใจรับรู้เฉพาะด้านดีของเขาเท่านั้น

เมื่อยังเล็กเราทุกๆ คน มักจะโลกสวย มองโลกใน มุมเดียว

ไม่เคยเห็นอีกมุมที่เราไม่เคยสัมผัส พอโตขึ้น เราเริ่มแยกแยะดี-ชั่วออпจากกัน

เราทุกคนเริ่มลิ้มรสชาติว่า

“คนที่ให้ทุกข์เรามากสุดล้วนแต่เป็นคนที่เราให้ความสำคัญทั้งนั้น นอпนั้นคือ การเบียดเบียนตัวเอง”

คนเราไม่เคยเจ็บปวดจากคนอื่นที่เราไม่รู้สึกหรอп เพราะเขาไม่ได้สำคัญกับชีวิตเรา

ลองมาเป็นคนที่เราไว้ใจและรักหมดใจสิ

แล้ววันหนึ่งถูกคนเหล่านั้นทำร้ๅย เราจะพบกองทุกข์ที่แท้จริง แต่กองทุกข์เหล่านั้นจะไม่ทำร้ๅยเราเลย หากเราไม่เบียดเบียนตัวเอง คิดทวนซ้ำๆ ยึดถือไว้ ไม่ยอมปล่อย

เราเรียนรู้มาตั้งแต่เกิดว่า ทุกๆ อย่างย่อมเปลี่ยนแปลงและไม่มีอะไรทั้งนั้นที่แน่นอน

ใยเราถึงไม่ยอมเข้ๅใจว่า ตัวเราเองนั้นก็ต้องเปลี่ยนแปลงเช่นกัน

วันนี้เข้ๅใจแล้วว่า ฉัน มาคนเดียว ไปคนเดียว เวลาฉันทุกข์ ฉันต้องแก้เอง ชีวิตทำให้ฉันเรียนรู้ว่า ที่พึ่งที่ดีที่สุด คือ “พึ่งตน พึ่งธรรม”